18.12.08


DEJAR IR
Caminado por la calle me sorprende una lluvia
de hojas secas sobre la cabeza.

Sin motivo aparente me da risa.

Es tan liberador
dejar caer lo viejo
SIN MIEDO AL VACIO,
confiando
que la vida bulle dentro
aunque no se vea
y que brotes asomaran a su debido tiempo
con el crecer de los dias.

Feliz solsticio a todas-os

(pd: antes de despedir, recuerda agradecer y luego deja ir)

5 comentarios:

Meiga en Alaska dijo...

Pero que hermosa eres hermanita. Agradezco tanto a la vida tenerte como hermana... lo digo aunque no seas una de las cosas que vaya a dejar ir :)

Te quiero, guapísima

Rocio Ramos Morrison dijo...

gracias hermana, yo tambien agradezco mucho tenerte como hermana. Ya ves, salgo de practicar yoga (una precisa practica celebración del solsticio) y cualquier cosita me inspira un montón!! te mando un abrazo enorme y te deseo todo lo mejor para este nuevo ciclo

ana p. dijo...

Lo recordaré.
te quiero guapa
Ya casi estoy de VACACIOOONEEESSS
Yupiiiiiiiiiiii

irene dijo...

Gracias por tus hermosa palabras hermosa .
Gracias a la vida por tu existencia, por copnocerte y porque seas mi profa querida!!!!

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Ola cariño, si, realmente tamén sinto ultimamente a liberación de deixar partir, sen medo ao vacío como ti dices. Eu cando o fago, si, primeiro pode haber unha dor, pero despois sinto un reencontro conmigo mesma, acollerme. Coidarnos, acollernos e deixar partir o que foi e xa non é: Tudo ten o seu fin, e asím: Tudo novo de novo!.
Mil bicos linda, véxote oxe..
Feliz solsticio: muita luz e muito calor na túa vida.