2.12.08


LO URGENTE Y LO IMPORTANTE

Este a sido un mes rellenito.
Tanto, que a veces a resultado desbordante.
Y como siempre pasa cuando "no tienes tiempo", surgen mil y un imprevistos y líos que no sabes donde meter.

En los últimos años he aprendido a encontrar y mantener un ritmo que me es saludable, un equilibrio entre actividad y calma, acción y quietud, relación y soledad, que me da tiempo a digerir las vivencias y me permite mantener un estado de ánimo agradable (lo cual quiere decir rico y variado, pero digerible).

Decir no y definir mis prioridades ha sido la base de todo ello.

Y aunque mi mundo emocional es variopinto, hacia tiempo que no tenia esa sensación de irritabilidad, de agotamiento vital, de desbordamiento y mal humor que genera el estress excesivo, y el haber perdido la conexión con tu ritmo interno.
Perderme de mi y encontrarme de nuevo con ese mal humor, me ha permitido reafirmar mis prioridades, y sobre todo, aprender a encontrar mi ritmo cuando las cosas se complican y surgen los imprevistos que nos desordenan la vida.
Darme cuenta que el estress esta sobre todo en la cabeza.
Y que tantas veces estos estreses tienen que ver con que cuando se nos juntan muchas cosas urgentes, olvidamos lo importante, nos vamos dejando a nosotras mismas para después, para cuando tenga tiempo, para cuando tenga el problema de turno solucionado...

los problemas mundanales,practicos y cotidianas, crecen , y les dejamos comerse el espacio y el tiempo de lo que nos da paz, sentido vital y plenitud espiritual...

así que la próxima vez que no "tenga tiempo" o me ataquen los imprevistos, intentare detenerme a recordar que es lo verdaderamente importante...

casi siempre lo urgente puede esperar...


4 comentarios:

ana p. dijo...

Ay!!!! Mi cariño.... Ya sé que lo de los horroroscopos es lo que es, pero creo que estos dos últimos meses han sido de infarto para todos los capricornianos que conozco. Confiaba en que las previsiones no te tocasen a ti, pero veo que también tú has caído en el stress, los imprevistos y el desbordamiento general del ritmo vital. Yo estoy agotada, y espero poder recuperarme en las navidubis, y que encontremos un tiempecito para estar tranquilamente juntitas. Te quiero

irene dijo...

Pues gracias a la Vida que nos permite extresarnos para llegar a darnos cuenta de que nosotras mismas somos lo más importante, yo también te quiero cosita y volamos pronto!!!!

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Ola linda, a verdade é que me sinto totalmente identificada co que dis...eu tamén tiven un episodio deses que contas ultimamente e si! tamén sentín moi claro que o stres está na cabeza...a sensación de: "teño que facer, teño que ir...". Cando me sinto así a unica solución que atopo é pararme e respirar, sentir que non teño que facer NADA, nada máis que respirar e SER, porque todo está ben si eu estou ben, conmigo, se non me abandono a min mesma...Sempre me pregunto por qué esa crenza tan afianzada en nos de querer pensar que a vida está afora, e non, non está afora se non estamos tamén adentro....uy! que me perdo adentro/afora...qué difícil e maravilloso equilibrio...
Moitos bicos, si, xa nos vemos prontiño, bótote de menos.Quérote chula.

Anónimo dijo...

Gracias, hija, por compartir tus momentos vitales... cuanta razon tienes cuando dices que lo urgente casi siempre puede esperar - al menos hasta que hayamos prestado atencion a lo importante, verdad? Me ha venido bien que me lo recordaras!! Te quiero mucho.